Zâriyât Suresi Türkçe Meali

Zâriyât  1: Tozutup savuran (rüzgâr) lar,

Zâriyât  2: Sonra (su) yükü (nü) taşıyan (bulut) lar,

Zâriyât  3: sonra kolayca akan (gemi) ler,

Zâriyât  4: sonra iş bölümü yapan (melek) ler hakkı için,

Zâriyât  5: şübhesiz ki size va´d olunan (şeylerin hepsi) elbette doğrudur.

Zâriyât  6: Şübhesiz ki (amellere göre) ceza (ya´nî mukaabele) de elbette vaaki´dir.

Zâriyât  7: O haareli yollara saahib gök hakkı için,

Zâriyât  8: hakıykat, siz kat´î ihtilâfa düşen bir söz içindesinizdir.

Zâriyât  9: Ondan döndürülen kimseler döndürülür.

Zâriyât  10: Kahr olsun o koyu yalancılar!

Zâriyât  11: ki onlar koyu bir cehalet içinde kalmış gaafil kimselerdir.

Zâriyât  12: Onlar, o ceza gününün ne zaman olduğunu sorarlar.

Zâriyât  13: (O gün) kendilerinin ateş üzerinde azaba uğratılacakları gündür.

Zâriyât  14: (Onlara) «Tadın azabınızı. İşte (dünyâda) çarçabuk (gelmesini) isteyegeldiğiniz bu idi» (denilir).

Zâriyât  15: (15-16) Şübhesiz ki (fenâlıkdan) sakınanlar, Rablerinin kendilerine verdiği (sevabı) ahz (-ü kabul) etmiş (ve bundan raazî olmuş) olarak, cennetlerde, pınarlar (ın başların) dadırlar. Çünkü onlar bundan evvel iyi amel (ve hareket) edenlerdi.

Zâriyât  16: (15-16) Şübhesiz ki (fenâlıkdan) sakınanlar, Rablerinin kendilerine verdiği (sevabı) ahz (-ü kabul) etmiş (ve bundan raazî olmuş) olarak, cennetlerde, pınarlar (ın başların) dadırlar. Çünkü onlar bundan evvel iyi amel (ve hareket) edenlerdi.

Zâriyât  17: Onlar gecenin (ancak) az bir kısmında uyurlardı.

Zâriyât  18: Sehar vakıflarında da onlar istiğfar ederlerdi.

Zâriyât  19: Onların mallarında sâilin ve (kemâl-i iffetinden dolayı dilencilik etmeyen) yoksulun da bir hakkı vardı.

Zâriyât  20: (Küre-i) arzda kâmil bilgi saahibleri için nice âyetler vardır.

Zâriyât  21: Kendi nefislerinizde dahi (nice âyetler var. Bunları) görmüyor musunuz?

Zâriyât  22: Rızkınız ve size va´d olunagelen şeyleri gök (ler) dedir.

Zâriyât  23: İşte o göğün ve yerin Rabbine andolsun ki (va´d olunduğunuz) o (şeyler) tıpkı sizin konuşduğunuz gibi şübhesiz ve kat´î bir gerçekdir.

Zâriyât  24: İbrâhîmin (Allah indinde) şerefli müsâfirlerinin haberi sana geldi mi?

Zâriyât  25: Hani bunlar, onun yanına girmişlerdi de «Selâm» demişlerdi. (İbrâhîm de) «selâm» demiş (selâm ile mukaabele etmiş), «(Bunlar) tanınmamış bir zümre» demişdi.

Zâriyât  26: Hemen (gizlice) ailesine gidib semiz bir dana getirdi de,

Zâriyât  27: Bunu onlara yaklaşdırdı. «Yemez misiniz?» dedi.

Zâriyât  28: Derken içine onlardan gizli bir korku çökdü. «Korkma» dediler ve onu çok bilgin bir oğulla müjdelediler.

Zâriyât  29: Bunun üzerine (İbrâhîmin) zevcesi (Sâre) bir feryâd içinde yönelib (elini) yüzüne vurdu. «(Ben) doğurmaz bir koca karı (yım)» dedi.

Zâriyât  30: Onlar «öyledir. Fakat (bunu) Rabbin buyurdu. Çünkü O, asıl hukûm ve hikmet saahibi olan, (herşey´i) hakkıyle bilen odur» dediler.

Zâriyât  31: (İbrâhîm) «Ey gönderilmiş (melekler) sizin haal-ü şanınız nedir?» dedi.

Zâriyât  32: Onlar «Biz günahkârlar güruhuna gönderildik», dediler,

Zâriyât  33: «Çünkü üzerlerine çamurdan taşlar atacağız»,

Zâriyât  34: «ki (bunların her biri) aşırı hareket edenlere haas olmak üzere Rabbin nezdinde nişanlanmış (dır)».

Zâriyât  35: Derken orada mü´minlerden kim varsa çıkardık.

Zâriyât  36: Fakat orada müslümanlardan bir ev (halkın) dan başkasını da bulmadık.

Zâriyât  37: (Bununla beraber) orada elem verici azâbdan, korkacaklar için, bir alâmet de bırakdık.

Zâriyât  38: Musa (nin kıssasın) da da (ibret vardır). Hani onu apaçık bir hüccetle Fir´avne göndermişdik de,

Zâriyât  39: O, ordusiyle birlikde (îmandan) yüz çevimiş, (onun hakkında) «Ya bir sihirbazdır, yahud bir mecnundur» demişdi.

Zâriyât  40: Nihayet onu da, ordularını da yakalayıb denize atdık ki o, (bu sırada kendi kendini) kınayıcı idi.

Zâriyât  41: Aad (kavminin helak edilmesin) de de (ibret vardır). Hani onların üzerine o kısır rüzgârı göndermişdik.

Zâriyât  42: (Öyle bir rüzgâr ki) her uğradığı şey´i (yerinde) bırakmıyor, mutlakaa onu kül gibi savuruyordu.

Zâriyât  43: Semud (kavminin ilhâkin) de de (bir ibret vardır). Hani onlara «Bir zamana kadar fâidelene durun» denilmişdi de,

Zâriyât  44: Rablerinin emrinden uzaklaşıb azmışlardı. (Bu yüzden) kendilerine de göre göre, onları yıldırım tutuvermişdi.

Zâriyât  45: İşte (bu sebeble) ayakda durmıya güç yetiremediler, yardım edenleri de olmadı.

Zâriyât  46: Daha evvel de Nuuh kavmini (helak etdik). Çünkü onlar (küfr-ü ısyanlarıyle doğrulukdan) çıkmış fâsık kavmdi.

Zâriyât  47: Biz göğü kuvvetle bina etdik. Çünkü biz muhakkak ve mutlak bir (vüs´at ve) kudrete mâlikizdir.

Zâriyât  48: Yeri de biz döşedik. (Bak biz) ne güzel döşeyiciler (iz)!

Zâriyât  49: Her şeyden de iki çift yaratdık, olur ki inceden inceye düşünürsünüz diye.

Zâriyât  50: O halde (Habîbim, de ki:) «Hepiniz Allaha kaçın. Hakıykat, ben sizi On (un azabın) dan açıkça korkutan (bir peygamber) im».

Zâriyât  51: «Allahın yanına diğer bir Tanrı daha katmayın. Hakıykat, ben sizi (Allahın azabından) apâşikâr korkutan (bir peygamber) im».

Zâriyât  52: Onlardan evvelkilere de herhangi bir peygamber gelmedi ki (onun hakkında da) mutlakaa böylece sihirbaz, yahud mecnun dediler.

Zâriyât  53: Hepsi de bunu birbirine tavsiye mi etdiler?! Hayır, onlar (umumiyyetle) azgınlar güruhunun ta kendileridir.

Zâriyât  54: O halde (Habîbim) onlardan yüz çevir. Artık sen, kınanacak (mes´ûl olacak) değilsin.

Zâriyât  55: Sen (sâde Kur´an ile) va´z et. Çünkü şübhesiz öğüt mü´minlere fâide verir.

Zâriyât  56: Ben cinleri de, insanları da (başka bir hikmete değil) ancak bana kulluk etsinler diye yaratdım.

Zâriyât  57: Ben onlardan bir rızık istemiyorum. Bana (yemek) yedirmelerini de istemiyorum!

Zâriyât  58: Şübhesiz rızkı veren, O pek çetin kuvvet saahibi Allahın kendisidir.

Zâriyât  59: Artık muhakkak ki o zulmedenler için (geçmiş) arkadaşlarının (azâb) hissesi gibi bir nasıyb (-i hüsran) vardır. Şimdi (onu) acele istemesinler.

Zâriyât  60: İşte kendilerine va´d (ve tehdîd) edilegelen günlerinden (dolayı) vay o küfredenlere!